Wszystko się brudzi i wszystko trzeba reperować. Nasze ubrania, dywany, buty i samochody wymagają regularnej konserwacji. Ręce myjemy kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt razy dziennie. Nawet oczy się brudzą – dlatego mrugamy, żeby łzami umyć oczy.

Ale nasza psychika też jest narażona na różne zanieczyszczenia, skażenia, a czasem nawet zranienia. W domu, w sklepie, w drodze do pracy, w pracy, w Internecie, na imprezie, przed telewizorem, u lekarza – dosłownie wszędzie może stać się coś, co zostawi ślad na naszej psychice. A do tego jeszcze wypadki, przypadki, zmęczenie i stres.

Ciekawe jest to, co w takich sytuacjach robimy. Otóż w odróżnieniu od fizycznego błota czy innego zabrudzenia, zazwyczaj nie staramy się usunąć psychicznych skutków nieprzyjemnej sytuacji. Wręcz przeciwnie – sami jeszcze bardziej pogłębiamy problem – obwiniamy się, oskarżamy, przygnębiamy i w ogóle wdeptujemy się w ziemię, „bo jakim ja jestem beznadziejnym przypadkiem”. A później w tym „fantastycznym” stanie idziemy następnego dnia zmagać się ze światem. Gdybyśmy tak samo dbali o higienę fizyczną jak o higienę psychiczną, to po ulicach by się błąkali strasznie umorusani ludzie. Wiemy przecież, że jak nie zmyjemy błota, to ono samo raczej nie odpadnie. Będzie przyrastać i przyrastać. A kiedy po wielu latach i licznych trudnych przejściach spojrzymy w lustro, zobaczymy obcego człowieka. Co więcej, im dłużej to trwa, tym trudniej jest wydobyć tę prawdziwą osobę.